ΕΞΩ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ

ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ:

Τη περασμένη βδομάδα η Ντόρα Μπακογιάννη συναντήθηκε με την Κοντολίζα Ράϊς στην Ουάσινγκτον. Στις επίσημες ανακοινώσεις για την επίσκεψη όσο και στις ανταποκρίσεις των εφημερίδων η εικόνα που παρουσιάζεται είναι μιας κυβέρνησης που πασχίζει να κάνει τους κατάλληλους και ρεαλιστικούς χειρισμούς σε ζητήματα δύσκολα όπως η ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου και η ονομασία των Σκοπίων, πάντα με «γνώμονα το εθνικό συμφέρον». Πράγματι η Μπακογιάννη επιδιώκει το «εθνικό συμφέρον». Το συμφέρον της άρχουσας τάξης που εξυπηρετείται με τη πιο στενή συμμαχία με τις ΗΠΑ.



Οι ΗΠΑ και οι περισσότερες χώρες της ΕΕ έσπευσαν να αναγνωρίσουν την κήρυξη ανεξαρτησίας του Κόσοβο. Μ’ αυτήν την κίνηση ρίχνουν λάδι στη φωτιά των εθνικιστικών εντάσεων στα Βαλκάνια και κάνουν ακόμα ένα βήμα στη κλιμάκωση του ψυχρού πολέμου με τη Ρωσία του Πούτιν. Η κυβέρνηση του Καραμανλή παίζει το δικό της ρόλο σε αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι. Τηρεί στάση «αναμονής» σχετικά με το Κόσοβο, προσπαθώντας να αποσπάσει ανταλλάγματα, να εξασφαλίσει ένα μεγαλύτερο μερτικό για την άρχουσα τάξη στη μοιρασιά των Βαλκανίων.



Τα ανταλλάγματα αυτή την περίοδο επικεντρώνονται στα παζάρια για την ονομασία της Μακεδονίας. Ηταν το κυρίως θέμα των συζητήσεων της Μπακογιάννη με την Ράϊς στην Ουάσινγτον και θα συνεχιστούν με την επίσκεψη του Νίμιτς στην Αθήνα αυτές τις μέρες. Κι εδώ η κυβέρνηση παριστάνει τη «σώφρονα», όμως τα διπλωματικά χαμόγελα με το ζόρι κρύβουν τους εκβιασμούς. Ούτε λίγο ούτε πολύ ζητάνε από τη γειτονική Δημοκρατία να αλλάξει το Σύνταγμά της για να αποδεχθεί μια «ικανοποιητική» ονομασία.



Το γεγονός ότι αυτές οι πιέσεις μπορεί να οδηγήσουν σε ένα νέο γύρο συγκρούσεων ανάμεσα σε αλβανούς και μακεδόνες, με εθνοκαθάρσεις και κόντρα εθνοκαθάρσεις όπως έγινε στο Κόσοβο, ουδόλως ενδιαφέρει την «ειρηνική» διπλωματία της άρχουσας τάξης «μας».



Προτεκτοράτο

Τα Σκόπια είναι ήδη ελληνικό προτεκτοράτο σε οικονομικό επίπεδο, και η κυβέρνηση θέλει να επιβεβαιώσει και τη πολιτική της ισχύ με τη «μάχη της ονομασίας». Αυτό κρύβεται πίσω από τις ατελείωτες διαπραγματεύσεις για το αν θα είναι «διπλή», «σύνθετη» και με ποιους συνδυασμούς.



Το έπαθλο θα είναι μεγαλύτερη επιρροή στα Βαλκάνια, οικονομικά, διπλωματικά και στρατιωτικά, η μετατροπή τους σε «βαλκανική ενδοχώρα». Και κατά συνέπεια μεγαλύτερο «ειδικό βάρος» στη «στρατηγική συμμαχία» με τις ΗΠΑ και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.



Αυτή η συμμαχία απλώνεται από τα Βαλκάνια μέχρι το «μακρινό» Αφγανιστάν, με ενδιάμεσο σταθμό τη Μέση Ανατολή. Σε αυτή την περίπτωση οι «κανόνες του διεθνούς δικαίου» τους οποίους σείει η Μπακογιάννη και η κυβέρνηση σε άλλες περιπτώσεις, πάνε περίπατο. Οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ μπορούν να ανατινάζουν παγιδευμένα αυτοκίνητα στο κέντρο της Δαμασκού, δολοφονώντας στελέχη της Χεζμπολάχ. Ηταν μια πράξη τρομοκρατίας αλλά αυτή τη φορά δεν ακούστηκαν καταδίκες και «εκφράζουμε τον αποτροπιασμό» μας. Αντίθετα, η ελληνική φρεγάτα συνεχίζει να περιπολεί στα ανοιχτά της Βηρυτού, κομμάτι της «πολυεθνικής δύναμης» που κρατάει το πιστόλι στο κρόταφο της λιβανέζικης Αντίστασης.



Κάθε βήμα της διπλωματίας του Καραμανλή είναι ένα βήμα βαθύτερης εμπλοκής στις επεμβάσεις και τους ανταγωνισμούς των Μεγάλων Δυνάμεων. Παρά τις μεγάλες κουβέντες περί «ειρήνης και ευημερίας» που θα επιτευχθούν, η Ελλάδα γίνεται με αυτό το τρόπο κομμάτι της αστάθειας και των αδιεξόδων που παράγει η ιμπεριαλιστική πολιτική.



Πραγματική πολιτική ειρήνης είναι να μπορεί ο λαός της γειτονικής δημοκρατίας να επιλέξει χωρίς εκβιασμούς από «προστάτες» την ονομασία της χώρας του. Σημαίνει να αποσυρθούν όλα τα ελληνικά στρατιωτικά τμήματα που συμμετέχουν σε πολέμους και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις από το Αφγανιστάν μέχρι τα Βαλκάνια. Σημαίνει απεμπλοκή από κάθε συμμετοχή στον «αντιτρομοκρατικό πόλεμο». Είναι υποκριτικά τα μαθήματα πίστης στη δημοκρατία στις «αναδυόμενες Δημοκρατίες» των Βαλκανίων, όταν η κυβέρνηση της ΝΔ ευλογεί τις υποκλοπές, τις ιπτάμενες φυλακές της CIA, τις απαγωγές των Πακιστανών.

KOΣOBO



Οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία έσπευσαν να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Κόσοβο από τη Σερβία, που κήρυξε μονομερώς το κοσοβάρικο κοινοβούλιο τη Κυριακή. Το μόνο αποτέλεσμα που μπορεί να έχει αυτή η κίνηση, είναι να αναζωπυρώσει τις εθνικιστικές εντάσεις στην περιοχή. Ταυτόχρονα, αποτελεί ένα νέο επικίνδυνο βήμα στη κλιμάκωση του ψυχρού πολέμου ανάμεσα στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ από τη μια μεριά και τη Ρωσία, που υποστηρίζει τη Σερβία, από την άλλη.



Η πρώην γιουγκοσλαβική επαρχία ήταν στο κέντρο του πολέμου που εξαπέλυσε πριν οχτώ χρόνια το ΝΑΤΟ. Επί 78 μέρες τα πολεμικά αεροσκάφη των ΗΠΑ, της Βρετανίας και άλλων δυτικών χωρών χτυπούσαν τη Σερβία βάζοντας στο στόχαστρο γέφυρες, εργοστάσια, σταθμούς παραγωγής ενέργειας, και σε μια από τις πιο προκλητικές επιθέσεις, το τηλεοπτικό σταθμό του Βελιγραδίου.



Ο αμερικάνος πρόεδρος Μπιλ Κλίντον κι ο βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ για να δικαιολογήσουν τον πόλεμο υποστήριζαν ότι περίπου 225.000 Αλβανοί Κοσοβάροι είχαν εξαφανιστεί στη διάρκεια της «γενοκτονίας» που διέπραταν οι σερβικές δυνάμεις ασφαλείας. Ποτέ δεν βρέθηκαν οι ομαδικοί τάφοι τους. Ο βραβευμένος δημοσιογράφος Ρόμπερτ Φισκ, ανέφερε ότι: «Στους πέντε μήνες από το τέλος του πολέμου ο αριθμός των δολοφονημένων Σέρβων φθάνει σχεδόν τον αριθμό των Αλβανών που σκοτώθηκαν στους πέντε μήνες που προηγήθηκαν του ΝΑΤΟϊκού βομβαρδισμού».



Ο Χασίμ Θάτσι, ο πρωθυπουργός του Κόσοβο ήταν οπλαρχηγός του UCK (Απελευθερωτικός Στρατός Κοσόβου). Εχει στο «ενεργητικό» του μια σειρά δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων, και έχει κατηγορηθεί για λαθρεμπόριο όπλων μέσα από τα δίκτυα του UCK.



Ο ίδιος ο UCK ενώ συμπεριλαμβάνονταν στη λίστα της CIA για τις τρομοκρατικές οργανώσεις, έγινε ο βασικός σύμμαχος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στον πόλεμο του 1999. Τα αεροπλάνα της Δύσης βομβάρδιζαν το Βελιγράδι και τις άλλες πόλεις. Στο Κόσοβο, ο UCK παρείχε τις χερσαίες δυνάμεις που είχαν την αεροπορική κάλυψη του ΝΑΤΟ. Εντέλει η Ουάσινγκτον και η ΕΕ επέβαλαν την απομάκρυνση των σερβικών δυνάμεων από το Κόσοβο. Την «ασφάλεια» της επαρχίας την ανέλαβαν ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα και τη διοίκησή της ο ΟΗΕ.



Ο UCK βρήκε την ευκαιρία να εξαπολύσει διωγμούς σε βάρος των Σέρβων και των Ρόμα. Το 2002, ο Οίκος της Ελευθερίας, ένα αμερικάνικο ινστιτούτο που χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση, ομολόγησε ότι: «Από τα μέσα του 1999, όταν η διεθνής δύναμη εγκαταστάθηκε στο Κόσοβο, έχει λάβει χώρα μια αντίστροφη εθνοκάθαρση. Περισσότεροι από 250.000 Σέρβοι, Ρόμα (Τσιγγάνοι), Βόσνιοι, Κροάτες, Τούρκοι και Εβραίοι έχουν αναγκαστεί να φύγουν από την επαρχία».



Δέσμευση

Η Σερβία σε αντάλλαγμα για την αποχώρηση του στρατού της από το Κόσοβο, είχε αποσπάσει από τον ΟΗΕ τη δέσμευση ότι δεν θα αναγνώριζε ποτέ την ανεξαρτησία του Κόσοβου. Αυτή τη δέσμευση την αγνόησαν οι ΗΠΑ κι οι σύμμαχοί τους αναγνωρίζοντας μονομερώς το νέο κράτος.



Οι Αλβανοί αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού του Κόσοβο και πράγματι είχαν υποφέρει από τη σερβική κυριαρχία. Ωστόσο ο πόλεμος του ΝΑΤΟ ενάντια στη Σερβία δεν είχε κίνητρο τα βάσανα του αλβανικού πληθυσμού. Ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, ειδικός απεσταλμένος του Κλίντον στα Βαλκάνια είχε ομολογήσει ότι ο πόλεμος έγινε για την «αξιοπιστία του ΝΑΤΟ». Οι ΗΠΑ ήθελαν να κάνουν μια επίδειξη της στρατιωτικής ισχύος τους.



Αυτή τη στιγμή στο Κόσοβο σταθμεύουν 16.000 ΝΑΤΟϊκοί στρατιώτες και ο ΟΗΕ θα παραχωρήσει τη διοίκηση της επαρχίας στην ΕΕ. Πιο βόρεια, μια άλλη πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία, η Βοσνία, παραμένει κάτω από τον έλεγχο του ΝΑΤΟ, και διοικείται στην ουσία ως μια αποικία της Δύσης.



Ο Θάτσι είναι ένας εθνικιστής γκάνγκστερ. Τέτοιες φιγούρες δεν είναι σπάνιες στην περιοχή. Καθώς η Γιουγκοσλαβία κατέρρεε στη δεκαετία του ’90, οι πρώην «κομμουνιστές» κυβερνήτες της προσπάθησαν να διοχετεύσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε εθνικιστικά κανάλια, πυροδοτώντας την έχθρα σε μια πολυεθνική χώρα, πολέμους και εθνοκαθάρσεις.



Η πρώην Γιουγκοσλαβία και τα Βαλκάνια γενικότερα είναι ένα περίπλοκο μωσαϊκό διαφορετικών εθνών. Ιστορικά, κάθε απόπειρα να δημιουργηθούν αμιγώς εθνικά κράτη, έχει οδηγήσει σε εθνοκαθάρσεις. Γι’ αυτό το λόγο η αριστερά στην περιοχή έχει υποστηρίξει τη δημιουργία μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας η οποία θα βασίζεται στην ισότητα και τη δικαιοσύνη για όλους τους λαούς.



Ο Θάτσι κι οι υποστηρικτές του θέλουν να φτιάξουν μια Μεγάλη Αλβανία και στρέφουν το βλέμμα τους σε περιοχές της Σερβίας και της Μακεδονίας. Θέλουν επίσης να διώξουν τους Σέρβους και τις άλλες μειονότητες από το Κόσοβο. Οι τελευταίοι έχουν μάθει με το πιο σκληρό τρόπο ότι το ΝΑΤΟ δεν θα τους προστατέψει.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ:

ΛIBANOΣ



Τη περασμένη Τρίτη 12 Φλεβάρη, ένα παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητο εξερράγη στη Δαμασκό της Συρίας, σκοτώνοντας τον Ιμάντ Μουγνίγια, έναν αξιωματούχο της Χεζμπολάχ. Κανείς δεν πήρε την ευθύνη για την επίθεση, όμως, οι πάντες γνωρίζουν τον ένοχο.



Οι εφημερίδες στο Ισραήλ πανηγύρισαν με τον πιο έξαλλο τρόπο για την «εκκαθάριση» ενός «κορυφαίου τρομοκράτη» που τον ονόμασαν «γιο του θανάτου». Επίσης, ο εκπρόσωπος τύπου του Στέητ Ντηπάρτμεντ δήλωσε ότι «κόσμος είναι καλύτερο μέρος χωρίς αυτόν». Οι ΗΠΑ είχαν επικηρύξει εδώ και πολλά χρόνια το στέλεχος της Χεζμπολάχ για 25 εκατομμύρια δολάρια.



Ο Μουγνίγια ήταν σιίτης και στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 ήταν μέλος της Φατάχ του Γιασέρ Αραφάτ. Οταν το 1982 το Ισραήλ εισέβαλε στο Λίβανο διώχνοντας την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, ο Μουγνίγια εντάχτηκε σε αυτό που κατόπιν θα γινόταν η Χεζμπολάχ.



Υποτίθεται, σύμφωνα με τις ισραηλινές εφημερίδες, ότι ήταν ο «εγκέφαλος» της επίθεσης στην αμερικάνικη πρεσβεία το 1983, όταν σκοτώθηκαν 240 πεζοναύτες που συμμετείχαν στη διεθνή δύναμη κατοχής και πολλών άλλων επιθέσεων.



Ο Μουγνίγια είχε αποσυρθεί από την «ενεργό υπηρεσία» εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Η δολοφονία του δεν είχε κανένα νόημα από την άποψη της «αποτροπής» νέων επιθέσεων. Ομως, δεν ήταν και απλά μια πράξη εκδίκησης. Ο στόχος ήταν η Αντίσταση στο Λίβανο –και η Χεζμπολάχ που παίζει τον ηγετικό ρόλο σ’ αυτήν.



Ενάμισης χρόνος έχει περάσει από την ταπεινωτική ήττα του Ισραήλ –και κατ’ επέκταση των ΗΠΑ- στο Λίβανο. Ο ισραηλινός στρατός, ένας από τους ισχυρότερους στρατούς στον κόσμο, ταπεινώθηκε στον «πόλεμο των 33 ημερών» από μια δύναμη ανταρτών που είχε την υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού.



Από τότε, η πίεση στην αντίσταση είναι συνεχής. Οι ΗΠΑ και η ΕΕ έχουν συγκροτήσει μια «διεθνή ειρηνευτική δύναμη» με χιλιάδες στρατιώτες και πολεμικά πλοία τάχα για να επιτηρούν την ειρήνη –στην ουσία για να πιέζουν για τον αφοπλισμό της Αντίστασης και να προστατεύουν το Ισραήλ.



Επίσης, οι «Μεγάλες Δυνάμεις» κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να στηρίξουν και να δυναμώσουν την κυβέρνηση του Σινιόρα. Αυτή η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα για να αντιμετωπίσει την εισβολή. Είναι μια κυβέρνηση μειοψηφίας. Ομως, είναι η κυβέρνηση των φίλων της Δύσης. Για την ακρίβεια, είναι η κυβέρνηση των πλούσιων φίλων των ΗΠΑ, είτε είναι χριστιανοί ακροδεξιοί είτε μουσουλμάνοι σύμμαχοι της Σ. Αραβίας, όπως η οικογένεια Χαρίρι.



Πριν ένα μήνα ένα τεράστιο κύμα απεργιών και διαδηλώσεων σάρωσε το Λίβανο, με τους εργάτες και τους φτωχούς να διαμαρτύρονται για την ακρίβεια. Επενέβη ο στρατός να διαλύσει τον «όχλο». Η κυβέρνηση έριξε την ευθύνη των συγκρούσεων στη Χεζμπολάχ. Πρόκειται για «αποσταθεροποίηση» για λογαριασμό της Συρίας και του Ιράν, είπαν οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης.



Την περασμένη Τετάρτη, φάνηκε έμπρακτα ποιον πιστεύει ο κόσμος. Στη Βηρυτό γίνονταν δυο συγκεντρώσεις σε μικρή απόσταση. Η μια ήταν η κηδεία του Μουγνίγια. Η άλλη, το πολιτικό μνημόσυνο για τα τρία χρόνια από τη δολοφονία του φιλοδυτικού σουνίτη Χαρίρι. Στην πρώτη συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες. Στη δεύτερη λίγες χιλιάδες.



Κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η συνέχεια. Η Χεζμπολάχ έχει δηλώσει ότι θα απαντήσει στην πρόκληση. Το σίγουρο είναι ότι οι ιμπεριαλιστές και το Ισραήλ δεν έχουν παραιτηθεί από τα σχέδιά τους. Θέλουν μια Μέση Ανατολή κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους, και παρά τις ήττες τους, είναι διατεθειμένοι να χύσουν κι άλλο αίμα για να την κερδίσουν.

Το αντιπολεμικό κίνημα μπορεί να βάλει φραγμό σε αυτά τα σχέδια. Διεθνώς και στην Ελλάδα, αφού η κυβέρνηση Καραμανλή συμμετέχει στην πολιορκία της αντίστασης του Λιβάνου με πολεμικά πλοία. Το συλλαλητήριο της 22 Μάρτη για τα πέντε χρόνια από την εισβολή στο Ιράκ είναι το κατάλληλο βήμα για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας με αυτούς που παλεύουν ενάντια στον ιμπεριαλισμό.