ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟ ΛΙΒΑΝΟ ΑΠΟ ΕΛΛΑΔΑ, ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟ

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ «ΕΙΡΗΝΕΥΤΙΚΗ» ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΤΟΧΗΣ ΣΤΟ ΝΟΤΙΟ ΛΙΒΑΝΟ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, ΣΥΝΤΑΓΜΑ (ΒΟΥΛΗ) 7μμ

Την Παρασκευή 18 Αυγούστου, αναχώρησε από την Αθήνα αντιπροσωπεία της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο, της Πρωτοβουλίας Γένοβα 2001 και της Εργατικής Αλληλεγγύης με προορισμό το Λίβανο.

Εκεί συναντήθηκε με αντίστοιχες αντιπροσωπείες που ξεκινήσανε από την Κύπρο και την Τουρκία.

Από την Κύπρο συμμετείχαν εκπρόσωποι του κόμματος των Οικολόγων Περιβαλλοντιστών και της Εργατικής Δημοκρατίας από το Νότο και του τουρκοκυπριακού κόμματος Νέα Κύπρος.

Από την Τουρκία συμμετείχε πολυμελής αντιπροσωπεία συνδικαλιστών και
αντιπολεμικών κινημάτων.

Στο Λίβανο η Διεθνής Αντιπροσωπία Αλληλεγγύης συναντήθηκε με εκπροσώπους των κινημάτων της αντίστασης, με αγωνιστές που έδωσαν τη μάχη ενάντια στην επιθετικότητα του Ισραήλ και συνεχίζουν να δίνουν τη μάχη της επόμενης μέρας μαζί με τους απλούς ανθρώπους στο Λίβανο.

Επισκέφτηκε τα σημεία όπου άφησε το μακάβριο αποτύπωμά του ο ισραηλινός στρατός, τις ισοπεδωμένες περιοχές και τα σπίτια, τις οικογένειες που ξεκληρίστηκαν.

Η Διεθνής Αντιπροσωπία Αλληλεγγύης μοιράστηκε όχι μόνο τον πόνο και την οργή για την ισραηλινή θηριωδία αλλά και τον ενθουσιασμό γιατί βρισκόμαστε λίγες μέρες μετά την πρώτη τέτοιας τάξεως ήττα στην ιστορία του κράτους του Ισραήλ.

Οι ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ πήραν για πρώτη φορά ένα μάθημα το οποίο ο Μπους και ο Μπλερ κατάλαβαν πρόσφατα στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Ότι είναι «εύκολο» να σκοτώνεις και να σακατεύεις χιλιάδες αμάχους, να ισοπεδώνεις φτωχογειτονιές με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, αλλά δεν μπορείς να νικήσεις και να εξουδετερώσεις μια δύναμη Αντίστασης που στηρίζεται στη μαζική υποστήριξη και συμμετοχή.

Τα σχέδια του Ισραήλ για μια γρήγορη και σαρωτική νίκη ηττήθηκαν από τη δύναμη αυτής της Αντίστασης. Και αυτή η ήττα είναι ένα ακόμα πλήγμα στα μεγαλύτερα σχέδια των ΗΠΑ για μια «Νέα Μέση Ανατολή». Η ήττα του Ισραήλ είναι μια νίκη για το αντιπολεμικό κίνημα, καθώς εκτροχιάζει τους σχεδιασμούς μιας επίθεσης στο Ιράν και τη Συρία.

Το διπλωματικό παιχνίδι μετά το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας εξελίσσεται πάνω στο υπόβαθρο της στρατιωτικής ήττας του Ισραήλ. Όμως, αυτό που δεν κατάφεραν με τα τανκς και τους βομβαρδισμούς τώρα προσπαθούν να το πετύχουν με τους εκβιασμούς και τις απειλές.

Το ψήφισμα του ΟΗΕ είναι ένα άδικο ψήφισμα που υποστηρίζει ξεκάθαρα την ισραηλινή επιθετικότητα. Η πολυεθνική δύναμη του ΟΗΕ θα είναι μια δύναμη κατοχής με «ειρηνευτικό» περιτύλιγμα.

Είμαστε αντίθετοι σε αποστολή οποιασδήποτε στρατιωτικής δύναμης στο Λίβανο. Το αντιπολεμικό κίνημα δε θα επιτρέψει τη συνέχιση του αποκλεισμού των λιβανέζικων λιμανιών και αεροδρομίων, αυτή τη φορά με την κάλυψη του ΟΗΕ.

Η Χεζμπολάχ δεν πρέπει να αφοπλιστεί! Η δύναμη της Χεζμπολάχ μαζί με την υποστήριξη του απλού κόσμου στο Λίβανο ήταν που κατάφερε να τσαλακώσει το «αήττητο» του ισραηλινού στρατού για πρώτη φορά. Κάθε πίεση πάνω στη Χεζμπολάχ είναι πράσινο φως στο Ισραήλ για να ξαναρχίσει το μακελειό.

Η ελληνική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αποφάσισε να συμμετάσχει σ’ αυτή τη θηριωδία. Ανακοινώνει πως θα στείλει φρεγάτες και αρματαγωγά παίρνοντας μέρος στο ναυτικό αποκλεισμό που σκοπό θα έχει να στραγγαλίσει το Λίβανο και την Αντίσταση.

Απαιτούμε από την κυβέρνηση της ΝΔ να πάρει πίσω όποια πολεμοκάπηλη απόφαση έχει πάρει.

Ταυτόχρονα με την αποστολή της αντιπροσωπείας στο Λίβανο, εκπρόσωπος της Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο βρίσκεται στο Κάιρο. Εκεί οργανώνεται συνάντηση του «Συνεδρίου Του Καΐρου ενάντια στην αμερικανική και σιωνιστική επιθετικότητα» που ενώνει κινήματα αντίστασης από όλο τον αραβικό κόσμο.

Προσανατολίζονται σε μια διεθνή συνάντηση όλων των κινημάτων ειρήνης στη Βηρυτό στα τέλη Οκτώβρη.

Το αντιπολεμικό κίνημα είναι έτοιμο να κλιμακώσει τη δράση του. Την Πέμπτη 24 Αυγούστου οργανώνεται το επόμενο βήμα με το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, στις 7μμ με τη συμμετοχή των συνδικάτων, της λιβανέζικης κοινότητας, της μουσουλμανικής κοινότητας και της πακιστανικής κοινότητας.

Στα τέλη Σεπτέμβρη, το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα έχει ήδη αποφασίσει συντονισμένη βδομάδα δράσης κατά του πολέμου, με κλιμάκωση στις 30 Σεπτέμβρη.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ....

φωτο απο την διαδηλωση των 100.000 στο Λονδινο στις 5 Αυγουστου

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
ΠΕΜΠΤΗ 24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, 7.00 μμ
ΣΥΝΤΑΓΜΑ

ΕΞΩ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΒΑΝΟ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΛΙΒΑΝΕΖΙΚΗ και ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΝΑΤΟ - ΕΕ - ΟΗΕ
ΟΧΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΟ ΛΙΒΑΝΟ

καλουν: ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΕΝΩΣΗ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΛΙΒΑΝΕΖΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ, ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

Κτηνωδία! Η σφαγή στην Κανά από τις ισραηλινές βόμβες ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα που έγινε με τη στήριξη του Μπους και των συμμάχων του. Μια εν ψυχρώ δολοφονία αμάχων, οι περισσότεροι μικρά παιδιά, με τη συνενοχή της "διεθνούς κοινότητας" - όχι μόνο του Μπους και του Μπλερ, αλλά και των κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ίδιου του ΟΗΕ.

Μόλις μια μέρα μετά το αποτρόπαιο σιωνιστικό έγκλημα, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών συνεδρίασε εκτάκτως για να ...εκφράσει τη λύπη του, έκανε δηλαδή ό,τι και ο Ολμέρτ.

Στην ίδια συνεδρίαση το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν παρέλειψε, όμως, να στείλει απειλητικό μήνυμα στο Ιράν, δίνοντας του διορία μέχρι 31 Αυγούστου για να αναστείλει το πυρηνικό του πρόγραμμα. Και την ίδια μέρα το ΝΑΤΟ, ανέλαβε ως πολυεθνική δύναμη κατοχής τη διοίκηση των επιχειρήσεων στο νότιο Αφγανιστάν.

Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της "διεθνούς διπλωματίας": καλοπιάσματα και εκκλήσεις προς το Ισραήλ, πιέσεις, εκβιασμοί, απειλές, στρατοί κατοχής στους Παλαιστίνιους, στους λαούς που αντιστέκονται στο Λίβανο, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν.

Σε αυτό το βρόμικο παιχνίδι που αφήνει ανενόχλητο το Ισραήλ να σκοτώνει αμάχους, είναι βουτηγμένη μέχρι το λαιμό και η ελληνική κυβέρνηση. Πίσω από τα "ωραία" λόγια για "φιλειρηνικές πρωτοβουλίες, εκεχειρία και ανθρωπιστικές βοήθειες" που η Ντόρα Μπακογιάννη δεν χάνει ευκαιρία τις τελευταίες μέρες να διατυμπανίζει σε κανάλια και εφημερίδες, κρύβεται η συνενοχή στις θηριωδίες του Μπους και του Ολμέρτ.

Η αλήθεια είναι ότι η Μπακογιάννη δεν τολμάει καν στις δηλώσεις της να αναφέρει το Ισραήλ με το όνομά του σαν υπεύθυνο για τη σφαγή στο Λίβανο και μιλάει μόνο "για βία που πρέπει να σταματήσει" και συγκαλύπτει τους πραγματικούς φορείς της βίας, λές και οι 800 σκοτωμένοι μέχρι σήμερα λιβανέζοι δεν δολοφονήθηκαν από τις βόμβες του Ολμέρτ.

Αντίθετα, αποκαλεί τη Χεζμπολάχ, τη λιβανέζικη οργάνωση που πρωτοστατεί στην αντίσταση, "παραστρατιωτική οργάνωση" και ζητά τον αφοπλισμό της. Αφήνει μισόλογα για το ενδεχόμενο συμμετοχής της Ελλάδας σε πολυεθνική δύναμη στα πλαίσια του ΝΑΤΟ ή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά πηγές του υπουργείου Αμυνας δηλώνουν ότι "θεωρείται δεδομένη η ελληνική παρουσία σε μια διεθνή δύναμη, ίσως και με ελικόπτερα". Η κυβέρνηση του Καραμανλή, η κυβέρνηση που έχει εφαρμόσει την πιο ανοιχτά φιλοϊσραλινή πολιτική μέχρι σήμερα, εξακολουθεί να συμμετέχει ενεργά στην αεροναυτική υποστήριξη του Ισραήλ που προσφέρουν οι ΗΠΑ από τη Σούδα. Στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπου η Ελλάδα θα έχει την επόμενη προεδρία, στην ουσία συμβαδίζει, όπως έκανε μέχρι τώρα, με τις επιλογές που διευκολύνουν τις ιμπεριαλιστικές πιέσεις σε όλους, εκτός από το Ισραήλ.

Γι’αυτό, είναι η χειρότερη στιγμή για την Αριστερά να παγιδευτεί στις ελάχιστες φραστικές διαφοροποιήσεις που προβάλλει η Μπακογιάννη, που φόρεσε προσωρινά τη "φιλειρηνική μάσκα". Είναι τραγικό λάθος η Αριστερά να δίνει κάλυψη στην κυβέρνηση με απαράδεκτα άρθρα, όπως αυτό που υπάρχει στην Κυριακάτικη Αυγή στις 30 Ιουλίου και υποστηρίζει ότι "αυτή τη φορά η ελληνική κυβέρνηση διαμήνυσε με ακρίβεια τα αισθήματα της ελληνικής κοινωνίας" και πως "ό,τι ήταν λογικό να κάνει η Ελλάδα, το έκανε"!

Τα "αισθήματα της ελληνικής κοινωνίας" είναι αυτά που έχει εκφράσει το αντιπολεμικό κίνημα με τις συνεχείς διαδηλώσεις του στις πρεσβείες του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Είναι οι χιλιάδες κόσμος που βαδίζει μαζί με τους μουσουλμάνους μετανάστες στην Ελλάδα, που υποστηρίζει την αντίσταση της Χεζμπολάχ στο Λίβανο και όσους αντιστέκονται στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, που ζητάει να σταματήσει αμέσως χωρίς κανένα όρο η ισραηλινή επίθεση σε Λίβανο και Γάζα, που απαιτεί να μην τολμήσει η κυβέρνηση να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε "ειρηνευτική" πολυεθνική δύναμη κατοχής στο νότιο Λίβανο, να φέρει πίσω τον ελληνικό στρατό από το Αφγανιστάν, να κλείσει τη βάση της Σούδας, να κλείσει την πρεσβεία των Σιωνιστών δολοφόνων στην Αθήνα.

Και αυτό το μήνυμα θα στείλουμε βγαίνοντας στους δρόμους στις 3 Αυγούστου για να διαδηλώσουμε "κάτω τα χέρια από το Λίβανο", "κλείστε την πρεσβεία των Σιωνιστών". Και δεν θα σταματήσουμε.

Θα συνεχίσουμε και θα κλιμακώσουμε την αντιπολεμική οργή μας στις 9 Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη μαζί με τα συνδικάτα και και τις φοιτητικές καταλήψεις και στις 30 Σεπτέμβρη στο πανελλαδικό αντιπολεμικό συλλαλητήριο στην Αθήνα.

Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις σε αυτό τον αγώνα και σας καλούμε να παλέψουμε μαζί.

Σφαγή στην Κανά: Εγκλημα εκ προμελέτης

Η τραγωδία που χτύπησε την Κανά δεν οφείλεται σε λάθος: ήταν ένα έγκλημα προμελετημένο και προσχεδιασμένο από τα επιτελεία των ισραηλινών στρατιωτικών δυνάμεων, με κάθε λεπτομέρεια. Η βόμβα που γκρέμισε το φτωχικό τριώροφο σκορπώντας τον θάνατο στους 54 (τουλάχιστον) αμάχους που είχαν καταφύγει στο υπόγειό του, εκτοξέυτηκε με έναν και μοναδικό στόχο: να σκοτώσει, να βυθίσει τον Λίβανο στο αίμα των αμάχων -των παιδιών, των ηλικιωμένων, των γυναικών, των ατόμων με ειδικές ανάγκες.

Η κυβέρνηση του Ισραήλ επικαλείται τώρα μια σειρά από δικαιλογίες -η μια πιο προκλητική από τις άλλες. Το σπίτι, λέει, δεν βομβαρδίστικε ποτέ. Από το "ωστικό κύμα" -την κακή του κατασκευή με άλλα λόγια- έπεσε. Οι κάτοικοι, λένε, είχαν προειδοποιηθεί ότι η περιοχή τους θα βομβαρδιστεί -δηλαδή φταίνε τα ίδια τα θύματα για τον θάνατό τους. Στον ΟΗΕ ο εκπρόσωπος του Ισραήλ παραδέχτηκε μεν ότι η βόμβα που γκρέμισε το κτίριο "ίσως" και να ήταν ισραηλινή. Αλλά την ευθύνη για το μακελειό, συνέχισε με θράσος, την έχει η Χεζμπολάχ, που χρησιμοποιεί τους αμάχους σαν ασπίδα...

Τα στοιχεία, όμως, μιλάνε από μόνα τους. Ο βομβαρδισμός έγινε λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα -όταν ήταν βέβαιο ότι όλοι θα βρίσκονταν στα σπίτια τους. Κανένας δεν είχε ειδοποιηθεί. Αλλά ακόμα και αν είχαν, κανένας δεν είχε τη δυνατότητα να φύγει: ο ισραηλινός στρατός βομβαρδίζει συστηματικά τα αυτοκίνητα των προσφύγων που προσπαθούν να διαφύγουν από τον νότιο Λίβανο. Αλλά έτσι και αλλιώς ούτε δημόσιες συγκοινωνίες υπάρχουν πια, ούτε πετρέλαιο, ούτε βενζίνη. Ακόμα και αν υπήρχαν τα μέσα, οι περισσότεροι κάτοικοι της Κανά είναι πάμφτωχοι αγρότες -ούτε λεφτά, ούτε όχημα ούτε τίποτα δεν έχουν για να φύγουν. Τα επιτελεία των ισραηλινών δυνάμεων που έστειλαν την αεροπορία να χτυπήσει το βράδυ του Σαββάτου την Κανά ήξεραν πολύ καλά ότι εκείνη την ώρα θα βρίσκονται εκατοντάδες άνθρωποι εγκλωβισμένοι στα υπόγεια αυτοσχέδια "καταφύγια" των σπιτιών τους. Οι βόμβες τους δεν θα πήγαιναν χαμένες...

Ερείπια
Το σπίτι δεν έπεσε από το "ωστικό κύμα" κάποιας μακρινής βόμβας που είχε σαν στόχο τους "μαχητές της Χεζμπολάχ". Επεσε πάνω του. Στα ερείπια του σπιτιού, ανάμεσα στα ακρωτηριασμένα πτώματα των μικρών παιδιών, βρέθηκαν τα υπολείμματά της: "ενα κομμάτι μετάλλου", όπως γράφει ο Πάνος Χαρίτος, ο απεσταλμένος στον Λίβανο στην εφημερίδα Τα Νέα, "χρώματος γκρι με πράσινα γράμματα. Ολως περιέργως, ο τύπος της βόμβας αναγράφεται στην αγγλική γλώσσα και όχι στα εβραϊκά: Laser Guided Bomb. Πρόκειται για τις πανάκριβες, αμερικανικής κατασκευής τηλεκατευθυνόμενες βόμβες ακριβείας που απέστειλε η Ουάσιγκτον στο Τελ Αβίβ. Τα αποτελέσματα ορατά...". Η βόμβα βρήκε, πράγματι, με "χειρουργική ακρίβεια", τον στόχο της: το τριώροφο με τους 54 αμάχους, τα μικρά παιδιά, τους ηλικιωμένους, τους ανάπηρους.

Το ερώτημα είναι γιατί; Γιατί αποφάσισαν τα ισραηλινά στρατιωτικά επιτελεία να προχωρήσουν σε μια τέτοια θηριωδία -σε μια θηριωδία που ήξεραν ότι θα προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων σε ολόκληρο τον κόσμο;

Η πρώτη απάντηση σε αυτό το ερώτημα βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα νότια της Κανά, στο Μπίντ Τζμπέιλ, μια μικρή πόλη του Λιβάνου που θεωρείται το "προπύργιο" της Χεζμπολάχ. Το Σάββατο, λίγες ώρες πριν τον βομβαρδισμό, οι ισραηλινές δυνάμεις που πολιορκούσαν εδώ και μέρες το Μπιντ Τζμπέιλ, αναγκάστηκαν, ύστερα από την σφοδρή αντίσταση που βρήκαν από τις δυνάμεις της Χεζμπολάχ να αποχωρήσουν -ηττημένοι.
Ηταν μια ατιμωτική υποχώρηση που θύμισε ξανά σε ολόκληρο τον κόσμο πως είχε τελειώσει η προηγούμενη εισβολή του ισραηλινού στρατού στον νότιο Λίβανο: με την νίκη της Χεζμπολάχ, με την ήττα του Ισραήλ. Το μακελιό της Κανά ήταν η απάντηση του Ισραήλ σε αυτή τη νέα ατίμωση: μπορεί να μην μπορούμε να κάμψουμε την αντίσταση των Λιβανέζων ανταρτών, ήταν το μήνυμα. Μπορούμε, όμως, να βυθίσουμε ολόκληρη την χώρα -τα μικρά παιδιά, τους ηλικιωμένους γονείς, τους ανάπηρους συγγενείς- στο αίμα. Δεν είναι η Χεζμπολάχ αυτή που χρησιμοποιεί τους αμάχους σαν ασπίδα: ο ισραηλινός στρατός τους χρησιμοποιεί σαν "όμηρους", σαν εύκολα, ανυπεράσπιστα θύματα που μπορεί να τα σακατέψει, να τα ακρωτηριάζει και να τα δολοφονεί για να εκβιάσει την Χεζμπολάχ να υποχωρήσει. Και τα δελτία ειδήσεων και οι εφημερίδες δεν θα μιλάνε, τις επόμενες μέρες, για την αποτυχία των ισραηλινών δυνάμεων στο Μπίντ Τζμπέιλ: για την "επιτυχία" της στην Κανά θα μιλάνε...

Υπάρχει, όμως, και μια δεύτερη απάντηση στο ερώτημα "γιατί αποφάσισαν τα ισραηλινά στρατιωτικά επιτελεία να προχωρήσουν σε μια τέτοια θηριωδία". Και αυτή η απάντηση βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου, στην Ουάσιγκτον, την πρωτεύουσα των ΗΠΑ. Αντί να εκφράσει την λύπη της για τα θύματα του ισραηλινού βομβαρδισμού στην Κανά ή να απαιτήσει από το Ισραήλ να σταματήσει τις επιθέσεις στον Λίβανο η κυβέρνηση του Μπους έτρεξε να δικαιολογήσει την θηριωδία και να ζητήσει τον αφοπλισμό της... Χεζμπολάχ. "Δεν θέλουμε μια κατάσταση όπου θα έχουμε καλύψει απλά την πληγή με ένα τσιρότο", δήλωσε ο Νίκολας Μπερνς, ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ μόλις μαθεύτηκε η φριχτή είδηση. "Χρειαζόμαστε μια διατηρήσιμη κατάπαυση του πυρός. Πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι η Χεζμπολάχ δεν θα είναι σε θέση να ξαναχτυπήσει".

Θύτης
Αυτή η προκλητική αντιστροφή του θύτη και του θύματος δεν είναι τυχαία. Το Ισραήλ δεν εισέβαλε στον Λίβανο επειδή η Χεζμπολάχ συνέλαβε αιχμαλώτους δύο ισραηλινούς φαντάρους: η "απαγωγή" δεν ήταν παρά η αφορμή για να εξαπολύσει μια επίθεση προσχεδιασμένη εδώ και βδομάδες και μήνες από κοινού από τα αμερικανικά και τα ισραηλινά επιτελεία. Η πραγματική αιτία πίσω από την εισβολή στον Λίβανο είναι το αδιέξοδο στο οποίο έχουν φτάσει οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, στον "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας".

Οι στρατηγοί του Μπους προειδοποιούν εδώ και μήνες ότι οι αμερικανικές δυνάμεις έχουν εξαντλήσει τα όριά τους, ότι οι ΗΠΑ δεν θα καταφέρουν ποτέ να επιβάλλουν την "τάξη" που επιθυμούν ούτε στο Ιράκ, ούτε στο Αφγανιστάν. Οι πιο μετριοπαθείς πιέζουν τον Μπους να υποχωρήσει τώρα, να αποσύρει τώρα τα στρατεύματά του -πριν εξελιχθεί η κρίση σε ένα νέο Βιετνάμ. Τα γεράκια, ο Ρίτσαρντ Πέρλ και οι άλλοι αιμοχαρείς φανεροί οι μυστικοί "σύμβουλοι" του προέδρου, αντίθετα, πιέζουν για ένα άλμα προς τα μπρος: η λύση, λένε, είναι η εξάπλωση και η γενίκευση του πολέμου στην Συρία, το Ιράν, την Βόρεια Κορέα... Η επίθεση του Ισραήλ, του πιο πιστού και αφοσιωμένου συμμάχου των ΗΠΑ στην Μέση
Ανατολή, στον Λίβανο είναι η πρώτη γενική δοκιμή αυτής της βάρβαρης πολιτικής.

Το μακελειό στην Κανά ξεσήκωσε μια θύελλα αντιδράσεων σε ολόκληρο τον Κόσμο. Στον ίδιο τον Λίβανο χιλιάδες εξαγριωμένοι διαδηλωτές εισέβαλαν την άλλη μέρα στα γραφεία του ΟΗΕ σπάζοντας ότι έβρισκαν μπροστά τους. Η οργή τους δεν στρεφόταν μόνο ενάντια στον Ολμέρτ και τον Μπους, ενάντια στις κυβερνήσεις του Ισραήλ και των ΗΠΑ αλλά και ενάντια στα ίδια τα αραβικά καθεστώτα που παραμένουν παθητικοί θεατές στην μαζική σφαγή. "Γιατί δεν βομβαρδίζει η Συρία το Ισραήλ" αναρρωτιούνται με θυμό οι άνθρωποι στους δρόμους της Βηρυττού; Στην Βρετανία εκατοντάδες διαδηλωτές περικύκλωσαν το αεροδρόμιο του Πρεστγουϊκ όταν έγινε γνωστό ότι δυο αμερικανικά αεροπλάνα που μετέφεραν πυραύλους στο Ισραήλ σταμάτησαν εκεί για ανεφοδιασμό.

Μεγάλες διαδηλώσεις έγιναν και στις Βρυξέλες, την Βέρνη, το Παρίσι, και την Λυόν. Στο Περθ της Αυστραλία εκατοντάδες διαδηλωτές περικύκλωσαν και ακινητοποίησαν το αυτοκίνητο του Τζον Χάουαρντ, του δεξιού πρωθυπουργού και στενού συμμάχου του Μπους.

Αυτές οι διαδηλώσεις είναι μόνο η αρχή. Θα χρειαστεί να κάνουμε πολύ περισσότερα αν θέλουμε να σταματήσουμε πραγματικά αυτή την τρελλή πορεία του κόσμου προς την βαρβαρότητα που έχει ξεκινήσει ο Μπους με τους πολέμους του. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε απέναντί μας έναν αντίπαλο εξουθενωμένο, με τις δυνάμεις του εξαπλωμένες πέρα από τα όρια της αντοχής του. Το "σύνδρομο του Βιετνάμ" θα μοιάζει με απλό κρυολόγημα αν καταφέρουμε αυτή τη φορά να τον νικήσουμε.

?Ειρηνευτική?Δύναμη Κατοχής

Χρειάζεται τεράστιο θράσος για να αποκαλεί κανείς "ειρηνευτική" την πολυεθνική δύναμη που μελετάει να αποστείλει η "διεθνής κοινότητα" στην περιοχή του Λιβάνου.

Πρώτα απ'όλα ο στόχος της στρατιωτικής αυτής δύναμης -αδιάφορα αν βρίσκεται κάτω από την σημαία του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ ή οποιουδήποτε άλλου διεθνούς οργανισμού- δεν θα είναι να προστατεύσει τους άμαχους πληθυσμούς του νότιου Λιβάνου από τις βόμβες του ισραηλινού στρατού αλλά να προστατεύει τον ίδιο τον ισραηλινό στρατό από τις αντεπιθέσεις της Χεζμπολάχ. Με άλλα λόγια να εξασφαλίζει στην αεροπορία και το πυροβολικό του Ισραήλ την δυνατότητα να μετατρέψουν ελεύθερα και ανενόχλητα ολόκληρο τον νότιο Λίβανο σε μια μεγάλη Κανά -μια ερειπωμένη και ερημωμένη περιοχή σπαρμένη με τα πτώματα εκατοντάδων αμάχων.

Η πολυεθνική δύναμη δεν θα εγκατασταθεί σε κάποια νεκρή ζώνη ανάμεσα στις δυο χώρες. Θα εγκατασταθεί μέσα στον ίδιο τον Λίβανο, στα σύνορα όχι μόνο με το Ισραήλ αλλά και με την Συρία. Και μόνο ο κατάλογος των χωρών που έχουν κατ' αρχήν συμφωνήσει να συμμετέχουν σε αυτή, είναι ενδεικτικός: πρόκειται, πρακτικά για τις ίδιες χώρες που συμμετέχουν στην κατοχή του Αφγανιστάν και του Ιράκ. Ο Μπους και ο Μπλερ χαρακτηρίζουν την Χεζμπολάχ "τρομοκρατική οργάνωση" -όπως χαρακτηρίζουν, και την αντίσταση στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Η "ειρηνευτική" αποστολή που θα αναλάβει θα είναι η συντριβή της αντίστασης και ο αφοπλισμός της Χεζμπολάχ. Ο έλεγχος των συνόρων, των διόδων στρατιωτικού ανεφοδιασμού της Χεζμπολάχ, είναι το πρώτο βήμα.

Η Ελλάδα, ύστερα από συνεννόηση της Ντόρας Μπακογιάννη και του Καραμανλή έχει δηλώσει την επιθυμία της να συμμετέχει σε αυτή την αποστολή. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αντιμετωπίζει σαν "ευκαιρία" για "αναβάθμιση του διεθνή ρόλου της χώρας" σε κάθε βρώμικη εκστρατεία του Μπους. Συμμετέχει στη νέα, υπό ΝΑΤΟϊκή διοίκηση στρατιωτική δύναμη που προσπαθεί να "εκκαθαρίσει" το νότιο Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν. Ψηφίζει μαζί με τον Μπους και τον Μπλερ τα τελεσίγραφα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ σε βάρος του Ιράν. Εκφράζει την "λύπη της" για το "δράμα" που εκτυλίσσεται στη Μέση Ανατολή χωρίς να ρίχνει ποτέ τις ευθύνες στο Ισραήλ -λες και αυτό που έχουμε μπροστά μας είναι μια παρανοϊκή αιματοχυσία όπου ο πόνος, ο θάνατος και οι ευθύνες είναι μοιρασμένες εξίσου στις δυο πλευρές.

Ο πόνος και ο θάνατος, όμως, δεν είναι καθόλου συμμετρικά μοιρασμένοι στην περιοχή. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει δημοσιεύσει το πρακτορίο Ασσοσιετεντ Πρές, στον Λίβανο έχουν χάσει, μέχρι σήμερα, πάνω από 700 άμαχοι την ζωή τους. Στο Ισραήλ 18. Ούτε στις ευθύνες υπάρχει, φυσικά, οποιαδήποτε συμμετρία. Το Ισραήλ είναι ένα κράτος εποίκων, εγκατεστημένων με τη βία και το αίμα από τις Μεγάλες Δυνάμεις μέσα στον Αραβικό κόσμο με στόχο να "επιτηρεί", για τα συμφέροντά τους, τις πλούσιες σε πετρέλαιο χώρες της Μέσης Ανατολής.

Ενας μόνο δρόμος υπάρχει για μια "διαρκή και βιώσιμη" ειρήνη στην Μέση Ανατολή: η διάλυση του κράτους του Ισραήλ. Η "ειρηνευτική δύναμη" θα ρίξει μόνο και άλλο λάδι στη φωτιά της δυστυχίας και του πολέμου.

ΛΙΒΑΝΟΣ: Ιστορία Αγώνων

Οι ΗΠΑ έχουν εφεύρει ένα νέο όρο: «εποικοδομητική δυσαρμονία». Πρόκειται για μια θεωρία που υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ προκαλώντας μια πολιτική δυσαρμονία, με άλλα λόγια, αποστεθεροποιώντας την Μέση Ανατολή, μπορούν να επωφεληθούν από το χάος δημιουργώντας νέα καθεστώτα-μαριονέτα τα οποία θα υπηρετούν τα αμερικάνικα συμφέροντα.

Αυτή η στρατηγική εγκυμονεί πολλούς κινδύνους για τις ΗΠΑ και τον σύμμαχό τους, το Ισραήλ. Για την πιο φιλο-δυτική κυβέρνηση που έχει ο Λίβανος εδώ και δεκαετίες, αυτή η στρατηγική είναι πραγματική καταστροφή.

Ο Λίβανος πάντοτε κατηγορούνταν ως «παράδεισος των τρομοκρατών». Η χώρα έγινε τόπος προορισμού δεκάδων χιλιάδων Παλαιστίνιων προσφύγων από τη στιγμή που ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ το 1948. Στη δεκαετία του '60 αυτοί οι πρόσφυγες στήριξαν την Παλαιστινιακή Επανάσταση υπό την ηγεσία της Οργάνωσης για την Απελευθερωση της Παλαιστίνης (PLO).

Παλαιστινιακές ομάδες εξαπέλυαν επιθέσεις στο Ισραήλ από τα νότια σύνορα του Λιβάνου και με τη σειρά του το Ισραήλ τιμωρούσε τα Λιβανέζικα χωριά με επιδρομές και μπαράζ πυροβολικού.

Κίνημα
Οι χωρικοί απευθύνονταν στο στρατό για να τους προστατέψει κάτι που όμως αρνιόταν να κάνει η φιλοαμερικάνικη κυβέρνηση της χώρας. Αυτό το κενό ήρθαν να το καλύψουν το Κομμουνιστικό Κόμμα του Λιβάνου και οι Αραβικές εθνικιστικές οργανώσεις.

Στις δεκαετίες του '60 και του '70 το Παλαιστινιακό κίνημα βρήκε ένα νέο σύμμαχο. Τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους του Λιβάνου, των αποκλεισμένων από το σύστημα εξουσίας που διαχειρίζονταν διεφθαρμένοι πολιτικοί εκπροσωπώντας τις ελίτ των διάφορων κοινοτήτων. Το ανερχόμενο εργατικό κίνημα, η δυσαρέσκεια που φούσκωνε στην ύπαιθρο και το μαχητικό κίνημα των φοιτητών συγχωνεύτηκε με την Παλαιστινιακή Επανάσταση σε μια μαζική εξέγερση.

Το 1975-76 αυτή η εξέγερση οδήγησε σε εμφύλιο πόλεμο και για μια σύντομη περίοδο βρέθηκε στα πρόθυρα της νίκης. Οι ΗΠΑ, αντιμέτωπες με μια επανάσταση που απειλούσε να γκρεμίσει ένα δικό τους καθεστώς, ζήτησαν από τον δικτάτορα της Συρίας, τον Χαφέζ αλ Ασαντ, να εισβάλει στο Λίβανο. Οι Ισραηλινοί έδωσαν την συγκατάθεσή τους, υπό τον όρο τα Συριακά στρατεύματα να μην φτάσουν στο νότιο τμήμα και να σταματήσουν στον ποταμό Λιτάνι. Τα Συριακά στρατεύματα μπήκαν στο Λίβανο συνέτριψαν την Αριστερά και μάντρωσαν την PLO στα στρατόπεδα προσφύγων.

Το 1982 το Ισραήλ εισέβαλε στο Λίβανο και αποτέλειωσε ότι είχε απομείνει από την ισχύ της αριστεράς και την PLO.
Οι Ισραηλινοί αποσύρθηκαν σε «ζώνη ασφαλείας» στο Νότιο Λίβανο, οργανώνοντας την κατοχή του που θα κρατούσε 18 χρόνια. Οι ΗΠΑ άρπαξαν την ευκαιρία να εγκαθιδρύσουν μια φιλο-ισραηλινή κυβέρνηση στο Λίβανο. Αμερικάνικα και Γαλλικά στρατεύματα έστησαν βάσεις στη Δυτική Βηρυττό. Φαινόταν ότι η χώρα είχε μπει σταθερά στη δυτική τροχιά.

Ομως, το κενό που είχε αφήσει η ήττα της Αριστεράς άρχισε να το καλύπτει μια νέα δύναμη. Αρχικά αυτό το κίνημα πήρε την έμπνευσή του από την Ιρανική Επανάσταση του 1979 και άπλωσε ρίζες ανάμεσα στους Σιίτες Μουσουλμάνους, το φτωχότερο τμήμα της Λιβανέζικης κοινωνίας. Το όνομα αυτού του κινήματος ήταν Χεζμπολάχ, που σημαίνει το Κόμμα του Θεού.

Η Χεζπολάχ διαχωρίστηκε από μια άλλη μεγαλύτερη, συντηρητική οργάνωση, το «Κίνημα των Απόκληρων» που είναι περισσότερο γνωστό από το όνομα της πολιτοφυλακής του, της «Αμάλ».

Η Χεζμπολάχ διακήρυξε ότι δεν πρόκειται να υπάρξει κανένας συμβιβασμός με τον ιμπεριαλισμό και δήλωσε ότι ο στόχος της είναι η δημιουργία ενός ισλαμικού κράτους στα πρότυπα του Ιράν.

Το 1983 δυο κομάντο αυτοκτονίας της Χεζμπολάχ επιτέθηκαν στα Αμερικάνικα και Γαλλικά στρατεύματα κοντά στο αεροδρόμιο της Βηρυττού. Λίγο μετά αυτά τα στρατεύματα έφυγαν από το Λίβανο. Το 1984 μια λαϊκή εξέγερση ανέτρεψε την φιλο-αμερικάνικη κυβέρνηση.

Κατοχή
Το 1989 όλες οι λιβανέζικες παρατάξεις έκαναν μια ειρηνευτική συμφωνία, που έμεινε γνωστή σαν Συνθήκες του Ταϊφ. Αυτή η συμφωνία τερμάτισε τον εμφύλιο πόλεμο και στο μεγαλύτερο τμήμα της χώρας ξεκίνησε η ανοικοδόμηση. Ομως, οι Ισραηλινοί συνέχισαν την κατοχή του Νότου και ο Συριακός στρατός συνέχιζε να ελέγχει το Βορρά, περιοχές της πρωτεύουσας και της Κοιλάδας Μπεκάα.

Η Χεζμπολάχ πρωταγωνίστησε στη δεκαετία του '90 στην αντίσταση ενάντια στην Ισραηλινή κατοχή. Οι Ισραηλινοί απάντησαν δολοφονώντας τους ηγέτες της και εξαπολύοντας επιδρομές ενάντια στους υποστηρικτές της και την υποδομή του Λιβάνου.

Η Χεζμπολάχ μεταμορφώθηκε από τη συμμετοχή της στο κίνημα της Αντίστασης. Ξεκίνησε προγράμματα δημόσιας υγείας και κοινωνικής πρόνοιας, άνοιξε σχολεία και άρχισε να κοιτάει πέρα από τα όρια της ισλαμιστικής πολιτικής προσπαθώντας να απευθυνθεί στο εθνικό κίνημα. Το κάλεσμα της οργάνωσης για συμμετοχή στην αντίσταση κέρδισε την υποστήριξη πολλών μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος και άλλων αριστερών οργανώσεων.

Ο νεαρός ηγέτης της, ο Σαγιάντ Χασάν Νασράλα απέκτησε τη φήμη του τίμιου και του ικανού στρατιωτικού ηγέτη. Οι αντάρτες της Χεζμπολάχ άρχισαν να καθηλώνουν τον Ισραηλινό στρατό και την ίδια στιγμή η δημοτικότητά της ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους μεγάλωνε.
Το Μάη του 2000 οι Ισραηλινοί έφυγαν από τον νότο. Και παρά τους ισχυρισμούς ότι η Χαζμπολάχ θα σφάξει τους Χριστιανούς της περιοχής, η μετάβαση ήταν ειρηνική. Η Χεζμπολάχ αποθεώθηκε ως ο σωτήρας του έθνους και η παρέλαση της νίκης που οργάνωσε στην Βηρυττό καλωσορίστηκε ακόμα και στις χριστιανικές συνοικίες.
Από τότε, έχουν υπάρξει σποραδικές συγκρούσεις στα σύνορα σε μια στενή λωρίδα Λιβανέζικου εδάφους που συνεχίζει να κατέχει το Ισραήλ, τους «Κήπους της Σαμπάα». Οι Λιβανέζοι συνέχισαν να ζητάνε την απελευθέρωση κρατουμένων που σαπίζουν σε Ισραηλινές φυλακές.

Η Χεχμπολάχ πήρε μέρος στις βουλευτικές εκλογές με ένα πρόγραμμα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων -και μπήκε στην κυβέρνηση.
Ολα άλλαξαν μετά τις επιθέσεις της 11 Σεπτέμβρη 2001 στις ΗΠΑ. Η Χεζμπολάχ ανακηρύχτηκε «τρομοκρατική» οργάνωση και οι νεοσυντηρητικοί των ΗΠΑ έβαλαν μπροστά να πάρουν την εκδίκησή τους για τον εξευτελισμό του 1983.

Με την εισβολή στο Αφγανιστάν, μετά στο Ιράκ και την συνεχιζόμενη καταστολή της Παλαιστινιακής Ιντιφάντα, η Χεζμπολάχ βρέθηκε σε δύσκολη θέση.

Οι ΗΠΑ και η Γαλλία πρωτοστάτησαν στην απόφαση 1559 του ΟΗΕ που ζητάει τον αφοπλισμό της οργάνωσης και την προστασία των βορείων συνόρων του Ισραήλ από τον Λιβανέζικο στρατό.

Τον Μάρτη του 2005 τα Συριακά στρατεύματα αποχώρησαν από τον Λίβανο ύστερα από τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Ραφίκ Χαρίρι.
Οι ΗΠΑ θεώρησαν ότι έχουν μια μεγάλη ευκαιρία όταν εκλέχτηκε μια φιλοδυτική κυβέρνηση. Ομως η όλη στρατηγική αντιμετώπιζε ένα μεγάλο πρόβλημα: ποιος θα αφόπλιζε ένα πανίσχυρο κίνημα με τόσο μεγάλη λαϊκή υποστήριξη;

Αρχικά, οι ΗΠΑ πίστευαν ότι η κυβέρνηση θα έστελνε το στρατό της, αλλά τελικά αυτός αποδείχτηκε πολύ αναξιόπιστος. Το ενδεχόμενο του ξεσπάσματος σκληρών μαχών στην Βηρυττό και στο νότο, ήταν κάτι απαράδεκτο για όλους τους Λιβανέζους. Τελικά επιλέχθηκε ο δρόμος των διαπραγματεύσεων.

Η αιχμαλωσία των δυο στρατιωτών του, ήταν η πρόφαση για το Ισραήλ, με την στήριξη των ΗΠΑ και της Βρετανίας, να εξαπολύσει το καταστροφικό του πόλεμο στο Λίβανο. Ξεκινώντας τον, θυσίασαν και τους συμμάχους τους στην κυβέρνηση του Λιβάνου.

Το Ισραήλ και οι ΗΠΑ πιστεύουν ότι χτυπώντας τον Λίβανο η χώρα θα στραφεί ενάντια στην Χεζμπολάχ. Ομως, δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι θα πετύχουν αυτόν το στόχο και ότι αντί να καταστρέψουν την αντίσταση θα την διευρύνουν.

Η αιχμαλωσία των δυο Ισραηλινών στρατιωτών έγινε το πρόσχημα για το άνοιγμα αυτού του νέου μετώπου του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και ο Λίβανος έγινε κομμάτι του τόξου της αντίστασης που απλώνεται από το Αφγανιστάν μέσω του Ιράν στη Συρία και στην Παλαιστίνη.

Και για τις ΗΠΑ δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι τα κομμάτια του παζλ που σπάνε από την «εποικοδομητική δυσαρμονία» θα μπουν στην «σωστή» θέση.

ΜΠΟΥΣ και ΙΣΡΑΗΛ

Ο πόλεμος στο Λίβανο είναι ένας πόλεμος τόσο του ισραηλινού πρωθυπουργού Εχούντ Ολμέρτ όσο και του Τζορτζ Μπους. Και το στοίχημα που παίζουν είναι πάρα πολύ μεγάλο.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Ουάσινγκτον Ποστ, «κατά την άποψη της κυβέρνησης Μπους, η νέα σύγκρουση δεν είναι απλώς μία κρίση που χρειάζεται διαχείριση.
Είναι και μια ευκαιρία να χτυπηθεί σοβαρά μια μεγάλη απειλή στην περιοχή, το ίδιο ακριβώς που πιστεύει ο Μπους ότι κάνει στο Ιράκ. Η διάλυση της Χεζμπολάχ από το Ισραήλ, ελπίζουν, θα ολοκληρώσει το σχέδιο μιας λειτουργικής δημοκρατίας στο Λίβανο και θα στείλει ένα δυνατό μήνυμα στους Σύρους και Ιρανούς υποστηρικτές της Χεζμπολάχ.»

Ενας υψηλόβαθμος πρώην κυβερνητικός αξιωματούχος εξήγησε με δυο λόγια τη λογική του Μπους: «Εχουμε μια ευκαιρία να λιώσουμε τη Χεζμπολάχ. Ας την αρπάξουμε, παρόλο που υπάρχουν άλλες σοβαρές συνέπειες τις οποίες πρέπει να διαχειριστούμε».

Ο Μπους ακολουθεί αυτή τη λογική, όχι μόνο μπλοκάροντας την εκεχειρία για να επιτρέψει στον ισραηλινό στρατό, να λιώσουν τη Χεζμπολάχ. Οι Νιου Γιορκ Τάιμς ανέφεραν το Σάββατο ότι οι ΗΠΑ επισπεύδουν την υπογραφή συμβάσεων για πώληση βομβών ακριβείας για να μπορεί ο ισραηλινός στρατός να συνεχίσει το σφυροκόπημα του Λιβάνου,

Ο συνεργός του Μπους, Τόνι Μπλερ, δικαιολογεί τη δική του συμμετοχή σ’ αυτό το έγκλημα πολέμου επικαλούμενος «ένα τόξο τρομοκρατίας που απλώνεται στην περιοχή και θέλει να διακόψει την διαδικασία προς την δημοκρατία και την ελευθερία.»
Υπάρχει ένα μικρό κομματάκι αλήθειας σ’ αυτό. Οντως αντιμετωπίζουμε μια κρίση που απλώνεται σε ολόκληρη την περιοχή της Δυτικής Ασίας, από τη Μεσόγειο ως το Αφγανιστάν.

Χτύπημα
Οι ρίζες αυτής της εξέλιξης βρίσκονται στις προσπάθειες των ΗΠΑ να κυριαρχήσουν στην περιοχή, ιδιαίτερα μετά το χειρότερο χτύπημα που δέχτηκαν ποτέ -την επανάσταση του 1978-79 που έφερε το καθεστώς της Ισλαμικής Δημοκρατίας στην εξουσία στο Ιράν. Προσπάθησαν να αναχαιτίσουν αυτή την αλλάγή, στηρίζοντας τον Σαντάμ Χουσεϊν στον πόλεμο κατά του Ιράν το 1980-88.

Η αμερικάνικη πολιτική, όμως, έβαζε διαρκώς αυτογκόλ. Η κυβέρνηση του Ρόναλντ Ρήγκαν υποστήριξε την ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο το 1982. Εκείνος ο πόλεμος πέτυχε τον επίσημο στόχο του να διώξει την παλαιστινιακή αντίσταση από το Λίβανο. Δημιούργησε όμως ένα ακόμη πιο ισχυρό εχθρό που πήρε τη μορφή της Χεζμπολάχ.

Δημιουργημένη με ιρανική βοήθεια, η Χεζμπολάχ έχει τεράστια υποστήριξη ανάμεσα στους Σιίτες μουσουλμάνους οι οποίοι αποτελούν την πλειονότητα του λιβανέζικου πληθυσμού. Εχει επίσης πολύ μεγάλο κύρος σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο χάρη στον ανταρτοπόλεμο που έκανε και τελικά έδιωξε τον ισραηλινό στρατό τελείως έξω από το Λίβανο.

Οι προσπάθειες της ίδιας της κυβέρνησης Μπους να ξαναδιαμορφώσουν την περιοχή έσπρωξαν την ισορροπία ακόμη περισσότερο υπέρ του Ιράν. Η πτώση του Μπααθικού καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεϊν αύξησε την πολιτική ισχύ των Σιιτών του Ιράκ, που είναι η πλειονότητα και καταπιέζονταν άγρια με τον Σαντάμ.

Δίκτυα στενών οικογενειακών σχέσεων και κοινής παιδείας συνδέουν το σιιτικό κλήρο του Λιβάνου, του Ιράκ και του Ιράν. Η Ουάσινγκτον αντιμετώπισε την ένοπλη αντίσταση απέναντι στην κατοχή του Ιράκ με μια πολιτική «διαίρει και βασίλευε». Αναγκάστηκε να στηριχτεί στα σιιτικά πολιτικά κόμματα τα οποία ήταν έτοιμα να προωθήσουν τους δικούς τους στόχους σε συνεργασία με τους κατακτητές.

Ετσι, για να πολεμήσουν έναν εχθρό, οι ΗΠΑ έγιναν πιο ευάλωτες απέναντι σε έναν άλλο. Ενας αμερικανός στρατηγός εν αποστρατεία είπε στο δημοσιογράφο Σέιμουρ Χερς ότι παρόλο που τα βρετανικά στρατεύματα κατέχουν το νότιο Ιράκ, «οι Ιρανοί μπορούν να καταλάβουν τη Βασόρα μόνο με δέκα μουλάδες και μια ντουντούκα».

Ο Νούρι αλ-Μάλικι, επικεφαλής της κυβέρνησης - μαριονέτα στο Ιράκ, του οποίου η προσωπική και πολιτική καριέρα εξαρτάται άμεσα από την αμερικάνικη στρατιωτική ισχύ, καταδίκασε την ισραηλινή επίθεση στο Λίβανο. Σύμφωνα με τους Τάιμς της Νέας Υόρκης, «τα σχόλια του κ. Μάλικι, ενός σιίτη άραβα του οποίου το κόμμα έχει ισχυρούς δεσμούς με το Ιράν, ήταν εντυπωσιακά δυνατότερα από άλλων σουνιτών αράβων ηγετών τις τελευταίες μέρες».

Η λογική της κατάστασης λοιπόν σημαίνει πως οι ΗΠΑ δεν μπορούν να κατοχυρώσουν την κυριαρχία τους στη Μέση Ανατολή, εκτός αν μετά την κατοχή του Ιράκ ακολουθήσει «αλλαγή καθεστώτος» στο Ιράν. Ετσι προέκυψε ο λεπτομερής σχεδιασμός του Πενταγώνου για στρατιωτική επίθεση στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, ο οποίος αποκαλύφθηκε τον Απρίλη από τον Χερς.

Αλλά η επίθεση στο Ιράν δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η Ρωσία και η Κίνα δεν αισθάνονται καλά ούτε με το εμπάργκο κατά του υποτιθέμενου πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Στο μεταξύ, ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ έχει κλιμακώσει μια ρητορική εκστρατεία κατά του Ισραήλ, η οποία έχει ξεκάθαρο στόχο να κερδίσει την κοινή γνώμη στον αραβικό κόσμο, και το έχει πετύχει σε μεγάλο βαθμό.

Στρατιωτικά το Ιράν δεν θα πέσει σα χάρτινος πύργος. Η δημοφιλία του Αχμαντινετζάντ μέσα στο Ιράν δείχνει ότι το ισλαμικό καθεστώς έχει ακόμη μια κοινωνική βάση, η οποία θα διευρυνθεί αν γίνει κάποια αμερικάνικη ή ισραηλινή επίθεση. Επιπλέον, ο ανεξάρτητος δημοσιογράφος Μαρκ Γκάφνεϊ αποκάλυψε τον Οκτώβρη του 2004 ότι το Ιράν είναι εξοπλισμένο με ρώσικους πυραύλους Σάνμπερν για τους οποίους το αμερικάνικο Ναυτικό δεν έχει καμία άμυνα.

Αυτές οι παγίδες βοηθάνε για να εξηγήσουμε γιατί η κυβέρνηση Μπους, αφού προκάλεσε μια διεθνή κρίση με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, τους τελευταίους δύο μήνες υιοθέτησε μια πιο προσεκτική πολιτική. Η προσφορά της Ουάσινγκτον για άμεσο διάλογο με την Τεχεράνη εξόργισε πολλούς νεο-συντηρητικούς οπαδούς του Μπους.

Ομως ο στρατηγικός στόχος που παραμένει βασικός είναι να αφαιρεθεί το εμπόδιο που αποτελεί το ιρανικό καθεστώς απέναντι στην αμερικάνικη κυριαρχία στη Μέση Ανατολή. Γι’ αυτό και η ταχύτητα με την οποία κάλυψε ο Μπους την επίθεση του Ολμέρτ στο Λίβανο. Ηταν μια ευκαιρία σταλμένη από τον ουρανό για να αποδυναμωθεί η Τεχεράνη.

Ομως, για άλλη μια φορά, δεν είναι ξεκάθαρο πως αυτή η πολιτική θα λειτουργήσει. Οι αντάρτες της Χαμάς και της Χεζμπολάχ έχουν αλλάξει την ισορροπία στρατιωτικής ισχύος, βασισμένοι σε πυραύλους, οι περισσότεροι πρωτόγονοι και χωρίς ακρίβεια, και λίγα όπλα ακριβείας μεγάλου βεληνεκούς.

Σύμφωνα με την Ουάσινγκτον Ποστ, «προσπαθώντας να σταματήσει τις ρουκέτες της Χαμάς, ο ισραηλινός στρατός έκανε περισσότερους από 11.000 επίγειους βομβαρδισμούς στη Γάζα και αμέτρητες δολοφονίες από αέρος από τότε που απέσυρε τον τελευταίο του στρατιώτη από τη Λωρίδα, το Σεπτέμβρη».

Ομως το πυροβολικό και τα αεροπλάνα δεν αρκούν για να σταματήσουν τις επιθέσεις με πυραύλους, όπως έδειξε θεαματικά η Χεζμπολάχ από τότε που ξεκίνησε η ισραηλινή επίθεση στο Λίβανο. Οι επιδρομές από χερσαία στρατεύματα θα ήταν πιο αποτελεσματικές για την εξολόθρευση των εκτοξευτήρων της Χεζμπολάχ.

Απώλειες
Αλλά η ανάπτυξη χερσαίας δύναμης θα αύξανε τις ισραηλινές απώλειες, οι οποίες είναι ήδη αρκετά ψηλά. Και η δολοφονία μαχητών της Χεζμπολάχ δε θα κατέστρεφε τη Χεζμπολάχ -κάθε ισραηλινή βόμβα ή ριπή πυροβολικού θα έφερνε στη Χεζμπολάχ πολλές περισσότερες στρατολογίες.

Το Ισραήλ εύκολα θα μπορούσε να συρθεί σε έναν εξουθενωτικό πόλεμο φθοράς όπως αυτός που έχασε στο Λίβανο μετά το 1982 και σαν αυτόν που οι ΗΠΑ χάνουν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Ενας βετεράνος ισραηλινός πολεμικός ανταποκριτής είπε στην Ουάσινγκτον Ποστ:

«Για να ξεφορτωθείς τους πυραύλους, πρέπει να καταλάβεις την περιοχή. Αν καταλάβεις το Νότιο Λίβανο, ίσως λύσεις το πρόβλημα με τους πυραύλους μικρού βεληνεκούς. Και μετά, θα σου πουν, ότι η Χεζμπολάχ θα βρει πυραύλους μεγαλύτερου βεληνεκούς. Τι θα κάνεις, θα καταλάβεις και το Βόρειο Λίβανο;»

Αυτό το δίλημμα μπορεί να εξηγήσει γιατί το Ισραήλ υποστηρίζει τώρα την ιδέα μιας ευρωπαϊκής «ειρηνευτικής» δύναμης για να αναλάβει το άχαρο καθήκον του αφοπλισμού της Χεζμπολάχ.

Οπως και στο Ιράκ, η αποτυχία στο Λίβανο μπορεί να σπρώξει τις ΗΠΑ και το Ισραήλ να διευρύνουν τον πόλεμο -όχι μόνο ενάντια στο Ιράν αλλά και ενάντια στο καθεστώς του Ασαντ στη Συρία, το οποίο υποστηρίζει τη Χεζμπολάχ.

Δεν είναι πιθανό να φέρει μια γενικευμένη παγκόσμια σύρραξη, όπως θα συνέβαινε επί Ψυχρού Πολέμου. Η Ρωσία και η Κίνα θα είναι ικανοποιημένες αφήνοντας τις ΗΠΑ να αποδυναμώνονται μόνες τους, παρά παρεμβαίνοντας άμεσα οι ίδιες.

Αλλά οι ΗΠΑ και το Ισραήλ έχουν ήδη δημιουργήσει μια αποκρουστικά καταστροφική και επικίνδυνη κατάσταση που θα θρέψει ακόμη περισσότερη τρομοκρατία. Ο μόνος τρόπος να τη σταματήσουμε είναι να αντιμετωπίσουμε την πραγματική αιτία -τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την προσπάθειά του να κυριαρχήσει στον κόσμο.

Γιατί χτυπάει με τόση κτηνωδία το Ισραήλ;

Αυτό που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας είναι η αιματοβαμμένη εφαρμογή του Σιωνιστικού δόγματος της χρήσης υπέρμετρης δύναμης για την συντριβή του Αραβα εχθρού. Αυτό το δόγμα είναι γνωστό ως «η φιλοσοφία του Σιδερένιου Τείχους» και διατυπώθηκε για πρώτη φορά στη δεκαετία του '20 από τον Γιαμποτίνσκι, έναν δεξιό Σιωνιστή. Οπως δείχνει ο Αβι Σλάιμ, προοδευτικός ισραηλινός ιστορικός και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, στο πολύ καλό έργο του για την ιστορία του σύγχρονου Ισραήλ, το «Σιδερένιο Τείχος», σχεδόν όλοι οι Ισραηλινοί ηγέτες είναι οπαδοί αυτού του δολοφονικού δόγματος.

Ο Ολμερτ, ο σημερινός ηγέτης του Ισραήλ, δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο Γιαμποτίνσκι ήταν δηλωμένος ρατσιστής. Απ' αυτή την άποψη ακολουθούσε τα βήματα του Χερτζλ, του ιδρυτή του Σιωνισμού, ο οποίος θεωρούσε τον αποικισμό της Παλαιστίνης από τους Εβραίους της Ευρώπης ως «ένα προπύργιο ενάντια στην Ασία, ένα προκεχωρημένο
φυλάκιο του πολιτισμού απέναντι στην βαρβαρότητα».

Είναι αλήθεια ότι πολλοί Εβραίοι που έφευγαν από την Ευρώπη κυνηγημένοι από τον αντισημιτισμό και αναζητούσαν έναν «ασφαλή παράδεισο» στους Σιωνιστικούς εποικισμούς στην Παλαιστίνη, δεν είχαν τις ίδιες απόψεις. Αλλά όπως το είχε θέσει και ο Λέον Τρότσκι, ο Σιωνισμός δημιούργησε μια «παγίδα» γι' αυτούς τους Εβραίους. Μπορεί να μην ήθελαν να γίνουν αποικιοκράτες -μάλιστα πολλοί από τους πρώτους εποίκους θεωρούσαν ότι είναι σοσιαλιστές. Αλλά ο εποικισμός είχε σαν προϋπόθεση τον «εκτοπισμό» των Αράβων χωρικών που όργωναν τη γη για αιώνες. Οι Εβραίοι μετανάστες έγιναν αποικιοκράτες είτε το ήθελαν είτε όχι. Οι περίφημοι οικισμοί-κομμούνες τα «Κιμπούτζ» συχνά είχαν στηθεί σε κλεμμένη αραβική γη. Στο Κιμπούτζ επικρατούσε «κομμουνιστικός» τρόπος ζωής -αλλά μόνο για Εβραίους.

Eποικισμοί
Υπάρχει κι ένας άλλος παράγοντας στην Ισραηλινή επιθετικότητα. Οι επιτυχημένοι Σιωνιστικοί εποικισμοί στην Παλαιστίνη είχαν πάντοτε ως προϋπόθεση της υποστήριξη τουλάχιστον μιας Μεγάλης Δύναμης της Δύσης. Εν μέσω του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου όλο το Βρετανικό Αυτοκρατορικό Υπουργικό Συμβούλιο -με τη τιμητική εξαίρεση ενός Εβραίου μέλους του- αποφάσισε να υποστηρίξει τον Σιωνισμό. Ο Λλόϋντ Τζορτζ, ο Τσόρτσιλ και ο Μπάλφουρ αποφάσισαν ότι ο εντεινόμενος Σιωνιστικός εποικισμός ήταν ο μηχανισμός ο οποίος θα εξασφάλιζε στη Βρετανία τους «Ιερούς Τόπους» -την Παλαιστίνη. Υπήρχε ένα άρωμα Σταυροφορίας σε αυτή την πολιτική -αλλά ο βασικότερος λόγος για αυτή την απόφαση ήταν πως μια Σιωνιστική αποικία υποστηριζόμενη από την Βρετανία στην καρδιά του Αραβικού κόσμου θα αποτελούσε ένα στρατιωτικό φρούριο που θα εξασφάλιζε τον έλεγχο της Διώρυγας του Σουέζ στα δυτικά και τη ροή του πετρελαίου από την Μεσοποταμία (το σημερινό Ιράκ) που βρισκόταν υπό τον έλεγχο της Βρετανίας.

Στις μετέπειτα δεκαετίες, οι ΗΠΑ αντικατέστησαν τη Βρετανία στο ρόλο του «σπόνσορα» του Σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ. Ο πρόεδρος Νίξον άρχισε να κλιμακώνει αλματωδώς την οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη στο Ισραήλ όταν οι ΗΠΑ είχαν βρεθεί στα τέλη της δεκαετίας του '60 να ηττώνται στο Βιετνάμ. Η κυβέρνησή του και όλες οι μετέπειται αμερικάνικες κυβερνήσεις, θεωρούσαν το Ισραήλ ως «αντιπρόσωπο» και «στρατηγικό στήριγμα» που θα κρατούσε τον Αραβικό κόσμο σε διαρκή φόβο και υποταγή. Μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα, οι ΗΠΑ είχαν ξοδέψει περισσότερα από 100 δισεκατομμύρια δολάρια για να στηρίξουν οικονομικά και στρατιωτικά το Ισραήλ. Αυτός ο αριθμός ξεπερνάει πολλές φορές τα ποσά που έχουν δώσει οι ΗΠΑ σε άλλα κράτη υποτακτικούς τους.

Ο λεγόμενος «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» έχει προσθέσει και ένα ιδεολογικό παράγοντα στην αμερικάνικη στήριξη του Ισραήλ. Η «νεοσυντηρητική» στρατηγική, που παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτικής του Μπους στη Μέση Ανατολή, οραματίζεται την ολοκληρωτική επαναδιαμόρφωση της Μέσης Ανατολής με βάση τα συμφέροντα των ΗΠΑ-Ισραήλ ακόμα και αν απαιτηθεί βία. Τα Ισλαμικά καθεστώτα και η Ισλαμική πολιτική επιρροή πρέπει να ξεριζωθούν, για την ακρίβεια να βομβαρδιστούν μέχρι εξαφάνισης, ανεξάρτητα από τη δημοκρατική θέληση των λαών. Η παρούσα κρίση ξεκίνησε όταν ΗΠΑ, Βρετανία και Ισραήλ αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την εντολή που έδωσε ο Παλαιστινιακός λαός στην νεοεκλεγμένη κυβέρνηση της Χαμάς να αποσύρει την αναγνώριση του Ισραήλ.

Κατανοώντας την αφετηρία του προβλήματος είναι εύκολο να δούμε και μια άμεση λύση στην παρούσα σύγκρουση που κλιμακώνεται εφιαλτικά. Είναι το κεντρικό σύνθημα μιας διαδήλωσης 2.000 Αράβων και Εβραίων την προηγούμενη Κυριακή στο Τελ Αβίβ: Ναι στην ανταλλαγή αιχμαλώτων!

Φυλακές!
Τα προηγούμενα χρόνια το Ισραήλ έχει αρπάξει, εντελώς παράνομα, χιλιάδες Παλαιστίνιους για να τους ρίξει στις φυλακές του. Θα έπρεπε να υπάρξει μια άμεση εκεχειρία που θα επέτρεπε την ανταλλαγή των Ισραηλινών στρατιωτών με τους Παλαιστίνιους κρατούμενους. Αυτή η περίοδος ηρεμίας θα δώσει την ευκαιρία για την άσκηση μαζικής πίεσης στο Ισραήλ να αναγνωρίσει την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Χαμάς.

Ενα μέτρο της χρεοκοπίας της φιλοσοφίας του «Σιδερένιου Τείχους» είναι και το ότι το Ισραήλ, με την στήριξη των ΗΠΑ, αγνόησε την προσφορά της Χαμάς για μια επ' αόριστον και χωρίς όρους εκεχειρία (Hundra) σε συνδυασμό με γενικές διαπραγματεύσεις. Κι αυτό επειδή η Χαμάς απέσυρε την αναγνώριση του Ισραήλ. Αν μια παλιά ιμπεριαλιστική δύναμη όπως η Βρετανία μπορεί να διαπραγματευθεί με το Σιν Φέιν και τον IRA, που αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι η Βόρεια Ιρλανδία είναι τμήμα της Βρετανίας, αν το καθεστώς του Απαρτχάιντ στη Ν. Αφρική μπορούσε
να διαπραγματευθεί με τον φυλακισμένο «τρομοκράτη» Νέλσον Μαντέλα, τότε γιατί το Ισραήλ να μην μπορεί να διαπραγματευθεί με την Χαμάς;

Την διαρκή ειρήνη στην Μέση Ανατολή θα μπορούσε να την εξασφαλίσει η ικανοποίηση τριών αιτημάτων των Παλαιστίνιων -που έχουν την κάλυψη
αποφάσεων του ΟΗΕ και του διεθνούς δικαίου:

Ολοκληρωτική αποχώρηση του Ισραήλ από την Γάζα και την Δυτική Οχθη -παραχώρηση στους Παλαιστίνιους του ελέγχου των συνόρων τους και του εναέριου χώρου.

Συμφωνία για το μοίρασμα της Ιερουσαλήμ σε ισότιμη βάση.
Παραχώρηση του δικαιώματος της επιστροφής για όλους τους Παλαιστίνιους που διώχθηκαν όταν το Ισραήλ έγινε ανεξάρτητο κράτος το 1948.

Το Ισραήλ θεωρεί η ικανοποίηση αυτών των αιτημάτων θα είναι το τέλος της Σιωνιστικής δομής του Εβραϊκού κράτους. Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Το Σιωνιστικό κράτος δεν μπορεί να συνυπάρχει με την Παλαιστινιακή απελευθέρωση. Η διάλυση της Σιωνιστικής κρατικής δομής αποτελεί το μόνο πλαίσιο μέσα στο οποίο Αραβες και Εβραίοι θα μπορούν να ζήσουν ειρηνικά, αρμονικά και ισότιμα.
John Rose

O John Rose είναι συγγραφέας των βιβλίων ?Israel, the Hijack State? και ?The myths of Zionism?